“Παραξένη Σιωπή”

Στίχοι-Μουσική-Ερμηνεία: Μιχάλης Τασίνας

Πρωί και τα φώτα σβηστά,
κορνάρουν αυτοκίνητα, καφές μ’ολίγη γαλλικά
κι εκεί που όλα πάνε στραβά κάτι με σκουντά…
Μα πες μου ότι είναι όλα στο μυαλό μου
και δε χτυπάει το κινητό μου
μίλησέ μου, πες μου κάτι, μη με συνδέεις με Αφρική…

Κι αυτή το δικό της βιολί, τραγουδάει στη σιωπή
να μουρμουρίζει
κι αντί να κοιτάει ψηλά, μου χορεύει και χαμογελά
να μ’εκνευρίζει…
Ξανά το δικό της βιολί, φέρεται σα παιδί
κι εκεί που πάει να πέσει, αρχίζει να μου αρέσει
μαζί της γίνομαι ξανά παιδί!

Εφτά, με κεφάλια σκυφτά, κουρασμένα παιδιά,
κλωτσάν σκουπίδια
κι εκεί που όλα είναι βαρετά, συνεχίζει να σκουντά…
Μα πώς συνεχίζεις να χορεύεις, πώς στα αλήθεια δραπετεύεις
κράτα με παιδί ακόμα, μην κλωτσάς πρώτη εσύ…

Κι αυτή το δικό της βιολί, τραγουδάει στη σιωπή
να μουρμουρίζει
κι αντί να κοιτάει ψηλά, μου χορεύει και χαμογελά
να μ’εκνευρίζει…
Ξανά το δικό της βιολί, φέρεται σα παιδί
κι εκεί που πάει να πέσει, αρχίζει να μου αρέσει
μαζί της γίνομαι ξανά παιδί!

Τί θα κάνω αν σε χάσω, ποιός θα με κάνει να ξεχνώ
όλα τ’άλλα να τα βράσω, χωρίς εσένα εγώ γερνώ
πώς μετά θα δραπετεύω, θα μιζεριάζω αμαχητί
ποιόν μετά εγώ να κλέβω, αν δεν με παίζεις πια εσύ…

Μα εγώ σ’αγαπώ, σ’αγαπώ και για σένα είμαι εδώ
και τραγουδάω,
κι εσύ, αχ ψυχή μου εσύ, που τριγυρνάς στη σιωπή
με κάνεις να λιγοψυχάω μέχρι να πεις το «σ’αγαπάω»…
Σ’αγαπάω, σ’αγαπάω, σ’αγαπάω, σ’αγαπάω!