«…και εγένετο άνθρωπος! Και από τα πρώτα πράγματα που ανέπτυξε ήταν τα έμφυτα ένστικτά του που θα τον βοηθούσαν να επιβιώσει. Και επιβίωσε. Αλλά μόνο οι πέντε αισθήσεις του τον έκαναν να γίνεται ευτυχισμένος κάθε φορά που αφηνόταν σε αυτές,  γεννώντας του κάθε είδους συναίσθημα. Και καθώς ο καιρός περνούσε, εκείνες οι αισθήσεις που άλλοτε τον έκαναν ευτυχισμένο, ξεθώριαζαν και αναζητούσε συνεχώς κι άλλες. Και μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες ανέπτυξε την έκτη, που ήταν ατροφική στο πρώτο στάδιο της δημιουργίας του. Το επίκτητο ένστικτο επιβίωσης που μετατράπηκε σε λογική. Και αυτό ακριβώς ίσως τον έκανε να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα ζώα! Η λογική του!

Και το συναίσθημα πνιγόταν κάθε φορά που η λογική κολυμπούσε στα βαθιά νερά της ψυχής του,  για να την αφήσει να αναπνεύσει! Και όταν το συναίσθημα προσπαθούσε να βγει στη στεριά για να ανασάνει, η άμπωτη της λογικής εγωιστικά το έσερνε βίαια και πάλι μέσα, επικαλούμενη τη μοναξιά του, γιατί δεν παραδεχόταν ότι δε μπορεί να ζει χωρίς εκείνο! Και τότε το άμοιρο συναίσθημα επέστρεφε στην άβυσσο για να επιπλεύσει και πάλι η λογική! Και όταν του επέτρεπε να καταφέρει έστω για λίγο να βγει στον ήλιο να περπατήσει ξέγνοιαστα, έτσι ώστε να μη μαραζώσει, η λογική σαν έκπτωτη μητρική αγάπη του μετέδιδε κάθε είδους φοβία σκεπάζοντας κάθε ήλιο, καθιστώντας τον περίπατο επικίνδυνο εγχείρημα στο ημίφως της σαλεμένης λογικής!

Και από τότε ο άνθρωπος όσο κι αν εξελίσσεται ισορροπεί ανάμεσα στο συναίσθημα και στη λογική. Ανάμεσα στη πεντάμορφη και το τέρας. Ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο! Αλλά δεν υπάρχει το καλό δίχως το κακό. Δεν υπάρχει ασχήμια χωρίς ομορφιά. Δεν υπάρχει πεντάμορφη δίχως τέρας. Δεν υπάρχει ζωή δίχως θάνατο. Δεν υπάρχει άνθρωπος δίχως να τον κυριεύουν και τα δύο. Και η λογική και το συναίσθημα! Και κάθε φορά που λανθάνει, γίνεται επειδή δεν μπορεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε αυτά τα δύο! Και αυτό είναι που τον ξεχωρίζει τελικά από τα υπόλοιπα ζώα! Ότι επιλέγει να αγαπήσει και να ζει και με τα δύο μένοντας για πάντα δυστυχισμένος…»